Ghiaurov, Freni en Bumbry waren geweldige stemmen in hun tijd, goed genoeg om de vrij zware vocale en expressieve eisen van hun rollen te overwinnen. Louis Quilico was nooit helemaal in die klasse, en hij klinkt hier en daar een beetje verspreid en vaag, maar hij werkt hard en effectief om Rodrigo tot leven te brengen. Placido Domingo nam zijn eerste Don Carlo op, voor EMI met Giulini, ongeveer 15 jaar vóór deze productie, maar hij ziet er goed uit en klinkt hier prima - begin jaren tachtig deed hij het ook heel goed met Otellos en Lohengrins, en Furlanetto, nog steeds in de dertig , brengt een rijke, jonge stem naar een oude partij en slaagt erin de Grootinquisiteur zowel vocaal als expressief formidabel te maken. Levine voegt zowel kracht als energie toe aan de partituur, en die lectuur past goed bij het algehele 'traditionele' ontwerp en de productie - het garderobebudget van de Met moet zwaar belast zijn geweest, maar iedereen ziet er prachtig uit.
