Dit is Palmers zeer controversiële portret van Brahms – een film die het bekende beeld van de ‘stompige, oude, bebaarde Brahms’ deed exploderen – een man wiens eerste muzikale ervaring het bespelen van een piano was in de bordelen van Hamburg, waar hij was opgegroeid, en die op Aan het einde van zijn leven woonde in Wenen als vrijgezel , waar al zijn behoeften werden bevredigd door de prostituees van de stad, die hij altijd liefkozend omschreef als zijn 'kleine zingende meisjes'. Het is een viering van de ongegeneerde, levensverbeterende, seksueel explosieve muziek van Brahms. Warren Mitchell portretteert de componist
