โคจิวุ่นวายอยู่กับการเร่งระดมลูกน้องโอะนิซึกะที่เหลือทั้งหมดตามไปช่วยริว มายูมิเดินเข้าไปหาโคจิ ยืนยันความตั้งใจของตัวเอง ไม่ฟังการคัดค้านของอายะโกะและฟุมิโกะ “ฉันจะไปช่วยริว” “โซเรียวไม่มีวันยอมให้คุณมายูมิออกไปเสี่ยงอันตราย” “โซเรียวคือหัวใจของโอะนิซึกะ ริวคือหัวใจของฉัน ถ้าจะตาย...ก็ต้องตายด้วยกัน!” “มิซาว่าและยามาโมโต้มีกำลังคนมากกว่าโอะนิซึกะหลายเท่า ถ้าโซเรียวเป็นอะไรไป คุณมายูมิก็ยังอยู่ดูแลโอะนิซึกะแทนโซเรียวได้ อาขอร้องให้คุณมายูมิรออยู่ที่นี่” โคจิก้มศีรษะขอร้อง มายูมิตกใจ รีบประคองตัวโคจิขึ้นอย่างรู้สึกผิด “อาโคจิอาวุโสกว่าฉัน ไม่ควรทำแบบนี้” ลูกน้องโอะนิซึกะคนหนึ่งเข้ามารายงานโคจิ “รองฮิโระให้คนแอบมาส่งข่าวว่า โซเรียวถูกพาตัวไปที่คลังสินค้ารถไฟครับ” มายูมินึกหวั่น “ทาคาโอะใช้ริวเป็นเหยื่อล่อทุกคน” “ถึงจะเป็นกับดัก ทุกอย่างก็ต้องสิ้นสุด ... โซเรียวได้ทำสิ่งกล้าหาญ สมเป็นนักรบสายเลือดซามุไรแห่งโอะนิซึกะแล้ว” มายูมินิ่ง พยายามใช้ความคิด หาวิธีช่วยริว มายูมิหยิบดาบที่วางอยู่บนแท่นหน้าป้ายชื่อทาเคชิขึ้นมา นึกถึงคำพูดของริว “ดาบเล่มนี้...ผมทำให้ทาเคชิแทนเล่มเดิมที่ถูกไฟไหม้เมื่อเจ็ดปีที่แล้ว” “พี่ทาเคชิคงเต็มใจให้นายหญิงแห่งโอะนิซึกะเอาไปใช้” มายูมิคุกเข่า ยกดาบขึ้นเหนือศีรษะ พูดเสียงดังห้าวหาญต่อหน้าป้ายบรรพบุรุษ “ขอให้ดวงวิญญาณบรรพบุรุษโอะนิซึกะคุ้มครองโซเรียวและสมาชิกทุกคนให้ปลอดภัย... ขอให้ความชั่วพ่ายแพ้ความดี...ขอให้ความสงบสุขกลับคืนมาสู่บ้านเมือง!!” มายูมิก้มศีรษะจรดพื้น ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาด้วยสายตาเด็ดเดี่ยว มุ่งมั่น ตำรวจสองนาย ยืนเฝ้าหน้าห้องพักฟื้นของฮารุ นานะหอบแฟ้มเอกสารเป็นตั้งเดินผ่านมา จู่ ๆ ก็เสียหลักทำแฟ้มเอกสารหลุดมือ ตกกระจัดกระจายเต็มพื้น “ตายจริง!” ตำรวจทั้งสองนายเห็น รีบเข้าไปช่วยนานะเก็บแฟ้มเอกสารอย่างมีน้ำใจ “ผมช่วยครับ” “ขอบคุณนะคะ ... คุณตำรวจมีน้ำใจจริง ๆ”
